Przemówienie senator Haliny Biedy w dyskusji nad punktem 15. porządku obrad

Przemówienie senator Haliny Biedy w dyskusji nad punktem 15. porządku obrad

Akcja pod Arsenałem to jedno z najbardziej znanych działań Grup Szturmowych Szarych Szeregów. Pamiętamy o nim nie tylko z powodu bohaterstwa i męstwa uczestników odbicia Janka Bytnara „Rudego”, ale też ze względu na odwagę i determinację, z jaką Szare Szeregi włączały się w walkę o niepodległość: począwszy od działań konspiracyjnych, przez akcje zbrojne, po aktywny udział w powstaniu warszawskim. Szare Szeregi na zawsze zapisały się na kartach historii.

Cieszę się, że jako harcerka mogę być jedną z inicjatorek tej uchwały.

Przemówienie senatora Aleksandra Szweda w dyskusji nad punktem 15. porządku obrad

Przemówienie senatora Aleksandra Szweda w dyskusji nad punktem 15. porządku obrad

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Rozpatrujemy w dniu dzisiejszym projekt uchwały upamiętniającej Szare Szeregi w 80. rocznicę Akcji pod Arsenałem.

Warto dzisiaj, przy okazji tej uchwały, przypomnieć, czym były Szare Szeregi. To nic innego jak kryptonim Związku Harcerstwa Polskiego działającego w konspiracji od 27 września 1939 r. Były one najliczniejszą młodzieżową organizacją konspiracyjną, która w połowie 1944 r. skupiała ponad 15 tysięcy członków.

Trzeba podkreślić, jak zapisano w uchwale, że to właśnie: „Członkowie Szarych Szeregów swoją działalnością dali przykład heroizmu, męstwa, bohaterstwa i odwagi. Okazali bezgraniczną miłość do Ojczyzny. W walce o jej niepodległość często oddawali własne życie”.

Na czele Głównej Kwatery Harcerzy – „Pasieki” – stał naczelnik. Funkcję tę pełnili kolejno: Florian Marciniak „Nowak” (IX 1939 – V 1943), Stanisław Broniewski „Orsza” (V 1943 – X 1944) oraz Leon Marszałek „Jan” (X 1944 – I 1945).

Nazwa „Szare Szeregi” początkowo używana była głównie w Poznaniu, a wywodziła się z akcji informacyjnej, jaką harcerstwo prowadziło w trakcie przymusowego przesiedlania Polaków na tereny Generalnego Gubernatorstwa. Dopiero później informacja o kryptonimie dotarła do Warszawy, gdzie następnie podjęto decyzję o używaniu jej w całej Polsce, co miało miejsce od roku 1940.

Na potrzeby konspiracji chorągwie podlegające „Pasiece” nazywano „ulami”, hufce – „rojami”, drużyny – „rodzinami”, a zastępy – „pszczołami”.

Młodych ludzi zgłaszających się do organizacji dzielono na 3 grupy wiekowe. Najmłodsi, tzw. Zawiszacy, chłopcy w wieku 12–14 lat, byli szkoleni w ratownictwie i łączności. Nie brali udziału w bezpośrednich działaniach przeciw okupantowi. Zespoły starszych chłopców, w wieku 15–17 lat, tworzyły Bojowe Szkoły (BS), w których prowadzono szkolenie wojskowe i przygotowywano do służby w oddziałach rozpoznawczych, zwiadowczych, łączności oraz pocztach dowódców różnych szczebli. Harcerze BS brali udział w walce konspiracyjnej, w Organizacji Małego Sabotażu „Wawer” (od 1941 r. „Wawer-Palmiry”), prowadząc propagandę wśród ludności polskiej; zajmowali się też wywiadem i zbieraniem informacji przekazywanych ZWZ-AK i innym organizacjom podziemnym. Zespoły skupiające młodzież powyżej 18 lat tworzyły Grupy Szturmowe (GS) pełniące służbę dywersyjną. W wyniku porozumienia naczelnika Szarych Szeregów z komendantem Kierownictwa Dywersji AK (Kedyw) GS stały się oddziałami Kedywu.

Pierwszą akcją bojową GS było wysadzenie torów kolejowych pod Kraśnikiem, w ramach akcji „Wieniec II”, w noc sylwestrową 1942–1943. Na przełomie sierpnia i września 1943 r. z warszawskich GS utworzono podległy Kedywowi batalion „Zośka”.

Dziełem harcerzy był m.in. zamach na Franza Kutscherę – szefa policji i SS dystryktu warszawskiego. W marcu 1943 r. Szare Szeregi przeprowadziły owianą legendą zbrojną akcję pod Arsenałem, w której z rąk gestapo odbici zostali polscy więźniowie, wśród nich m.in. Jan Bytnar „Rudy”. Trzeba pamiętać: „Szare Szeregi poza Warszawą aktywnie działały m.in. w Radomiu, Gdyni, Krakowie i na Śląsku. Najważniejsze akcje Szarych Szeregów, oprócz Akcji pod Arsenałem, to: odbicie w Celestynowie transportu więźniów do Oświęcimia, zamach na komendanta warszawskiej policji i SS Franza Kutscherę, likwidacja strażnic granicznych. W czasie Powstania Warszawskiego bataliony Szarych Szeregów walczyły w szeregach Armii Krajowej”. Najmłodsi, Zawiszacy, zapewniali łączność walczącym oddziałom oraz stanowili większość obsady osobowej powstańczej poczty polowej.

Cieszę się, że dzisiaj „Senat Rzeczypospolitej Polskiej, przekonany o szczególnym znaczeniu Szarych Szeregów dla losów Polski i II wojny światowej, oddaje hołd wszystkim ich członkom”. Będę głosował za niniejszą uchwałą. Dziękuję bardzo.

Przemówienie senatora Aleksandra Szweda w dyskusji nad punktem 16. porządku obrad

Przemówienie senatora Aleksandra Szweda w dyskusji nad punktem 16. porządku obrad

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Za naszą wschodnią granicą ma miejsce wielka tragedia rodzin, dzieci, osób starszych, całego społeczeństwa ukraińskiego. Rosja, siłą wywożąc z Ukrainy setki tysięcy dzieci, realizuje plan ludobójstwa narodu ukraińskiego. Porwanym dzieciom odbiera się obywatelstwo, utrudnia kontakty z bliskimi, są one rusyfikowane i szkolone do walki z własnym narodem. O tragedii tej czytamy w przedmiotowej uchwale potępiającej nielegalne deportacje dzieci ukraińskich do Rosji: „Od początku swej agresji na Ukrainę 24 lutego 2022 roku władze Rosji stosują na wielką skalę, na okupowanych przez siebie obszarach, nielegalny proceder masowych deportacji dzieci ukraińskich do Rosji. Potwierdzają to raporty niezależnych instytucji międzynarodowych. W grudniu ubiegłego roku władze w Kijowie oceniały, że przymusowe wywózki objęły przynajmniej 13,6 tys. osób poniżej 18. roku życia, ukraińskie Regionalne Centrum Praw Człowieka podaje większe liczby – od 260 tys. do nawet 700 tys. dzieci.

Dzieci są wywożone na terytorium Federacji Rosyjskiej:

– po zamordowaniu ich rodziców,

– po tym, gdy oddzielono je od rodziny podczas tzw. filtracji,

– z placówek opiekuńczo-wychowawczych,

– po odebraniu rodzicom na okupowanych terytoriach pod pozorem udziału w obozach rehabilitacyjnych dla dzieci”.

Niestety znamy tę tragedię również z naszej historii. Jak zapisano w uchwale, „Polska, która w czasie okupacji niemieckiej sama doświadczyła germanizacji swoich dzieci, nie może wobec tego apelu pozostać obojętna. Dlatego Senat Rzeczypospolitej Polskiej potępia nieludzki proceder porywania przez Rosjan ukraińskich dzieci w czasie wojny prowadzonej przeciwko Ukrainie. Senat wzywa też organizacje i instytucje międzynarodowe, posiadające odpowiednie kompetencje prawne, do pociągnięcia sprawców tych zbrodni wojennych na Ukrainie do odpowiedzialności karnej”.

Będę oczywiście głosował za podjęciem niniejszej uchwały. Dziękuję bardzo.

Przemówienie senatora Przemysława Błaszczyka w dyskusji nad punktem 12. porządku obrad

Przemówienie senatora Przemysława Błaszczyka w dyskusji nad punktem 12. porządku obrad

Panie Marszałku! Wysoki Senacie!

Dziś rozpatrujemy ustawę, której projekt był przedłożeniem rządowym, o jakości w opiece zdrowotnej i bezpieczeństwie pacjenta.

Procedowana ustawa pozwala pacjentom na uzyskanie prostej ścieżki pozwalającej na zrekompensowanie szkody wynikającej z błędów w sztuce lekarskiej. Dotychczas, jak wynika z prac komisji wojewódzkich, orzeczenia o zdarzeniu medycznym nie wiązały się z obowiązkiem wypłacenia rekompensaty przez podmiot leczniczy. Z tego wynikała wieloletnia i kosztowna walka pacjentów o rekompensatę przed sądami cywilnymi. Ustawa zapewni niezbędne wsparcie finansowe poszkodowanym pacjentom i ich rodzinom. Będzie też premiować projakościowe działania podmiotów medycznych, które zwiększają bezpieczeństwo pacjentów. Rozwiązania zaproponowane w ustawie nie odbiegają od rozwiązań w zakresie odpowiedzialności za zdarzenia medyczne w krajach europejskich.

Zapisy tej ustawy są bardzo dobre i przemyślane. Zdecydowanie popieram tę ustawę. Dziękuję bardzo.

Przemówienie senatora Władysława Komarnickiego w dyskusji nad punktem 12. porządku obrad

Przemówienie senatora Władysława Komarnickiego w dyskusji nad punktem 12. porządku obrad

Szanowny Panie Marszałku! Wysoki Senacie!

Na podstawie ustawy o jakości w opiece zdrowotnej i bezpieczeństwie pacjenta Narodowy Fundusz Zdrowia będzie w tej chwili przeprowadzał autoryzację, akredytację, będzie zawierał finansowe umowy o świadczenia, będzie kontrolował wykonywanie tych świadczeń, będzie również przyjmował odwołania. Co jeszcze fundusz będzie miał do zrobienia? Właściwie to będzie wykonywał już wszystko. Oczywiście będzie jeszcze musiał ustanawiać standardy jakości i potem potwierdzać te standardy w działaniu.

Brak tu jakiejkolwiek transparentności. Nie została zachowana zasada niezależnej oceny. Myślę, że to jest podstawowa zasada. To nie powinno mieć miejsca. Właściwie cały czas zadajemy ministrowi zdrowia pytanie, dlaczego Centrum Monitorowania Jakości nie może być tą jednostką, która, jak do tej pory, monitorowałaby akredytacje. Jak dotąd nie uzyskaliśmy odpowiedzi. Wady tej ustawy to też wymagany poziom uzyskania akredytacji – 75%, tak samo było poprzednio, ale minimum z każdego działu musi wynosić 50%. Może to być dosyć trudne. Tak samo w przypadku Rady Akredytacyjnej, gdzie z 12 przedstawicieli tylko 3 osoby mają wykształcenie medyczne, a w tej chwili właściwie nie potrzeba żadnego wykształcenia medycznego, wystarczy wyższe wykształcenie i już wizytator właściwie jest.

W ustawie znajduje się wiele nie do końca przemyślanych zapisów, a obóz rządzący zajęty jest głównie odrzucaniem poprawek opozycji, nie zważając na ich wartość merytoryczną. Środowisko medyczne nie akceptuje zapisów dotyczących odpowiedzialności karnej. Skupiacie się na szukaniu winnych i ich karaniu zamiast na dążeniu do poprawy jakości leczenia w naszym kraju.

Procedowana ustawa jest mało czytelna, wprowadza szereg obowiązków dla podmiotów i nie wskazuje źródła finansowania. Ta ustawa doprowadzi do całkowitej zapaści służby zdrowia w Polsce. Narodowy Fundusz Zdrowia jest źle prowadzony! Dziękuję za uwagę.

Przemówienie senatora Aleksandra Szweda w dyskusji nad punktem 12. porządku obrad

Przemówienie senatora Aleksandra Szweda w dyskusji nad punktem 12. porządku obrad

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Rządowy projekt ustawy o jakości w opiece zdrowotnej i bezpieczeństwie pacjenta dotyczy określenia zasad funkcjonowania systemu jakości w opiece zdrowotnej i bezpieczeństwa pacjenta. Celem ustawy jest wdrożenie rozwiązań prawno-organizacyjnych, które w sposób kompleksowy i skoordynowany realizują priorytety polityki zdrowotnej w obszarze jakości. Przepisy ustawy określają zadania, obowiązki i uprawnienia poszczególnych podmiotów w zakresie monitorowania, oceny oraz poprawy jakości.

Jak podkreślono w uzasadnieniu: „Aktualnie zagadnienia jakości w opiece zdrowotnej są regulowane w wielu aktach prawnych o zróżnicowanej randze. Jednocześnie jest prowadzonych szereg inicjatyw projakościowych inicjowanych przez ministra właściwego do spraw zdrowia, Narodowy Fundusz Zdrowia, zwany dalej «Funduszem», organizacje zrzeszające pacjentów oraz środowiska medyczne. Jednak dotychczas wprowadzenie wymagań jakościowych nie wiąże się z dostateczną i systematyczną oceną ich spełnienia. Systemowe podejście do zagadnienia jakości w opiece zdrowotnej wymaga przede wszystkim oceny zjawiska «niedostatecznej jakości» i skali jego występowania, wskazania głównych przyczyn i konsekwencji jego występowania oraz wprowadzenia rozwiązań stymulujących do poprawy.

Uregulowanie kwestii systemowego monitorowania jakości udzielanych świadczeń opieki zdrowotnej w drodze odrębnego aktu prawnego pozwoli na:

1) poprawę skuteczności diagnostyki i leczenia przez systematyczną ocenę klinicznych wskaźników jakości;

2) stałe udoskonalanie praktyki klinicznej przez prowadzenie rejestrów medycznych;

3) poprawę bezpieczeństwa i satysfakcji pacjenta przez rejestrowanie i monitorowanie zdarzeń niepożądanych;

4) stworzenie warunków do systematycznej oceny jakości świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych i upubliczniania tych informacji;

5) uzyskanie porównywalności podmiotów udzielających świadczeń pod względem jakości i skuteczności oferowanej opieki oraz udostępnienie wyników opinii publicznej;

6) stworzenie warunków umożliwiających finansowe motywowanie podmiotów udzielających świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych do podnoszenia poziomu jakości;

7) efektywniejsze wykorzystanie środków publicznych w obszarze zdrowia.

Niezbędne jest zatem wprowadzenie ustawowej regulacji, która określi zadania, obwiązki i uprawnienia poszczególnych podmiotów w zakresie monitorowania, oceny i poprawy jakości. Nowa regulacja zapewni pacjentom, osobom wykonującym zawód medyczny i podmiotom wykonującym działalność leczniczą dostęp do powszechnej, wiarygodnej, obiektywnej i porównywalnej informacji o jakości udzielanej opieki.

Projekt ustawy wprowadza nowe rozwiązania w strategicznych obszarach ochrony zdrowia. (…) Przewiduje się, że projektowane przepisy wpłyną na poprawę konkurencyjności gospodarki przez wzrost konkurencyjności podmiotów działających na rynku zdrowotnym, będących podmiotami wykonującymi działalność leczniczą. (…)

Przewiduje się, że projektowane rozwiązania będą miały wpływ na poprawę konkurencyjności gospodarki przez wzrost konkurencyjności podmiotów działających na rynku zdrowotnym, będących podmiotami wykonującymi działalność leczniczą. W dłuższej perspektywie rozwiązania te powinny spowodować zwiększenie zainteresowania podmiotów wykonujących działalność leczniczą działaniami projakościowymi, w szczególności związanymi z monitorowaniem zdarzeń niepożądanych, podwyższaniem standardów postępowania medycznego oraz poprawą skuteczności procesów diagnostyczno-terapeutycznych i ich bezpieczeństwa. Celem przyjęcia proponowanych rozwiązań jest zmotywowanie podmiotów świadczących usługi na dużo niższym poziomie jakościowym do systematycznego jego podnoszenia i poprawy”. Dziękuję bardzo.

Przemówienie senatora Aleksandra Szweda w dyskusji nad punktem 17. porządku obrad

Przemówienie senatora Aleksandra Szweda w dyskusji nad punktem 17. porządku obrad

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

W przypadku projektu ustawy o sołtysach i radach sołeckich oraz o zmianie niektórych innych ustaw warto przypomnieć 2 fakty.

Po pierwsze, w dniu 11 marca 2023 r. podczas spotkania z mieszkańcami Jasła w województwie podkarpackim premier Mateusz Morawiecki ogłosił informację o przyznaniu dodatku do emerytury dla osób, które pełniły lub pełnią funkcję sołtysa. Pojawił się projekt ustawy w tym zakresie, który ma być procedowany na najbliższych posiedzeniach Sejmu RP. Jak podkreślił szef rządu: „Rząd PiS postanowił przygotować ustawę o specjalnym dodatku do emerytury w wysokości 300 zł dla sołtysów. Ta ustawa wkrótce ujrzy światło dzienne”.

Po drugie, środowiska sołeckie już od dłuższego czasu czekają na wprowadzenie zmian ustawowych. Wprowadzenie w życie zapowiedzianej zmiany byłoby spełnieniem jednego z wniosków Małopolskiego Stowarzyszenia Sołtysów, które zostały przyjęte przez Radę Krajową Krajowego Stowarzyszenia Sołtysów na zjeździe w Ślesinie już w 2007 r. Wówczas sformułowano 12 wniosków dotyczących zmian, które usprawniłyby działalność sołtysów i funkcjonowanie sołectw, a także dowartościowałyby pracę na rzecz środowiska lokalnego, którą na co dzień wykonują sołtysi. Tematu wsparcia sołtysów nie podjął rząd SLD-PSL. Przez 8 lat nie zrobił tego również rząd PO-PSL. Dopiero teraz, tak jak w przypadku ustawy o dodatku dla OSP, tematem tym zajął się rząd Prawa i Sprawiedliwości.

Niniejsza inicjatywa senatorów Koalicji Obywatelskiej jest niczym innym jak tylko próbą populistycznego działania, żeby potem mówić: to przecież nasza inicjatywa podjęta w Senacie wprowadziła pomoc dla sołtysów. Nie jest to prawdą. Proponować można wiele rzeczy, kiedy się nie rządzi. Widzieliśmy, jak wyglądała polityka wobec sołtysów i rad sołeckich za czasów rządów PO-PSL. Tak jak na wiele innych ważnych kwestii, nie było na to pieniędzy. Dziękuję bardzo.