Narzędzia:

O delegacji

Delegacja Sejmu i Senatu do Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy – organu doradczego składającego się z reprezentantów parlamentów wszystkich 47 państw członkowskich, liczącego obecnie 642 członków (przedstawicieli i zastępców przedstawicieli). Reprezentacja poszczególnych państw członkowskich zależy od liczby mieszkańców i liczy od 2 do 18 mandatów. Polska delegacja składa się z 12 przedstawicieli oraz ich 12 zastępców, tj. 3 senatorów i 3 ich zastępców oraz 9 posłów i 9 ich zastępców. Skład Zgromadzenia jest odnawiany co roku w styczniu. W ciągu roku Zgromadzenie  spotyka się na 4 sesjach plenarnych, które odbywają się w Strasburgu. Języki oficjalne: francuski i angielski; języki robocze: niemiecki, włoski i rosyjski.

O Radzie Europy

RADA  EUROPY  (RE)
Council of Europe (CE)
Conseil de l’Europe (CE)
Siedziba: Strasburg, Palais de l’Europe

Rada Europy – największa i najstarsza europejska organizacja międzyrządowa powstała w 1949 r. Statut, podpisany w Londynie przez ministrów spraw zagranicznych 10 państw zachodnioeuropejskich: Belgii, Danii, Francji, Holandii, Irlandii, Luksemburga, Norwegii, Szwecji, Włoch oraz Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, był wielokrotnie nowelizowany.
Celem Rady Europy jest budowanie i umacnianie pluralistycznej demokracji i obrony praw człowieka, rozwiązywanie problemów społecznych, promowanie świadomości o wspólnej kulturalnej tożsamości Europy. Rada przygotowuje konwencje i umowy europejskie tworzące ramy prawne dla działań rządów krajów członkowskich.


Oficjalnymi językami Rady Europy są francuski i angielski. Zgodnie ze statutem najważniejszymi dziedzinami działalności RE są sprawy gospodarcze, społeczne, kulturalne, naukowe, prawne i administracyjne oraz przestrzeganie i rozwój praw człowieka i podstawowych wolności. Zasadniczo sprawy obrony narodowej nie należą do kompetencji Rady, jednak  na mocy wspólnej decyzji podjętej w 1956 r. przez biura Zgromadzenia Konsultatywnego (Parlamentarnego) Rady Europy oraz Zgromadzenia Unii Zachodnioeuropejskiej, polityczne aspekty zagadnień obrony, uwzględniające również aspekty gospodarcze i socjalne, należą do kompetencji Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy, podczas gdy w kompetencji Zgromadzenia Unii Zachodnioeuropejskiej pozostawały kwestie militarne.


Obecnie Rada Europy liczy 47 członków zwyczajnych. Polska została przyjęta 26 listopada 1991 r. Ostatnim przyjętym krajem była Czarnogóra (2007 r.). Obok kategorii członków zwyczajnych, którzy mają prawo do reprezentacji we wszystkich organach organizacji, jak również prawo do tego, aby ich obywatele byli zatrudniani w Sekretariacie organizacji, statut przewiduje również kategorię  członków stowarzyszonych, którzy mają reprezentację wyłącznie w Zgromadzeniu Parlamentarnym (obecnie ta kategoria nie jest reprezentowana) oraz status obserwatora – ma go obecnie 5 państw – Japonia, Kanada, Meksyk, USA oraz Stolica Apostolska. W 1989 r. Zgromadzenie Parlamentarne wprowadziło status specjalnego gościa, dający prawo do uczestnictwa, bez głosu stanowiącego w obradach Zgromadzenia Parlamentarnego. 16 września 1992 roku status gościa specjalnego uzyskała Białoruś. Został on zawieszony 13 stycznia 1997 r.


Wszystkie państwa członkowskie Unii Europejskiej są członkami Rady Europy. Zgromadzenie Parlamentarne wyraziło pogląd, że związek pomiędzy tymi organizacjami powinien znaleźć odbicie w znowelizowanym art. 230 Traktatu Rzymskiego, tzn. członkostwo w Radzie miałoby być formalnym warunkiem przystąpienia do Unii.


Podstawowe organy Rady Europy:
Komitet Ministrów – jedyny decyzyjny organ Rady działający w jej imieniu składa się z ministrów spraw zagranicznych państw członkowskich lub z ich przedstawicieli, którymi są szefowie misji przy Radzie – stali przedstawiciele tych państw. Ministrowie spraw zagranicznych spotykają się co najmniej dwa razy w roku. Stali przedstawiciele zbierają się regularnie, co najmniej dwa razy w miesiącu, na zebraniach roboczych, dla których przyjęto nazwę Komitetu Delegatów Ministrów.


Kompetencje Komitetu, określone w Statucie, są następujące: uchwalanie konwencji i porozumień europejskich, które mogą się stać przedmiotem ratyfikacji; uchwalanie dyrektyw dla rządów państw członkowskich w celu realizacji wspólnej polityki w każdym z przedmiotów działania Rady; przyjmowanie nowych członków; rozpatrywanie rekomendacji pozostałych organów Rady; uchwalanie programu działalności oraz budżetu Rady.
Każdy z członków Komitetu dysponuje jednym głosem. Uchwały w sprawie przyjęcia nowych członków do Rady Europy wymagają większości 2/3 członków Komitetu. Do przyjęcia budżetu i regulaminu wewnętrznego wymagana jest również większość 2/3 głosujących. Obrady Komitetu są tajne.
W ramach Komitetu funkcjonują ciała pomocnicze, które przygotowują ważniejsze decyzje Komitetu Ministrów: konferencje ministrów, stałe komitety międzyrządowe, komitety międzyrządowe ad hoc, komitety ekspertów (przygotowywanie projektów konwencji i zaleceń).
Zgromadzenie Parlamentarne Rady Europy (ZPRE). Zgromadzenie Parlamentarne powołało poza organami wewnętrznymi, typowymi dla każdego ciała parlamentarnego (prezydium i komisjami), własne organy: Stałą Komisję oraz Komitet Mieszany. Stała Komisja zbiera się między sesjami, na żądanie jej przewodniczącego oraz przewodniczącego Zgromadzenia. Komitet Mieszany koordynuje działania Zgromadzenia i innych instytucji Rady. Zgromadzenie Parlamentarne powołało poza organami wewnętrznymi, typowymi dla każdego ciała parlamentarnego (prezydium i komisjami), własne organy: Stałą Komisję oraz Komitet Mieszany. Stała Komisja zbiera się między sesjami, na żądanie jej przewodniczącego oraz przewodniczącego Zgromadzenia. Komitet Mieszany koordynuje działania Zgromadzenia i innych instytucji Rady Europy.


Najmłodszym organem Rady Europy jest Kongres Władz Lokalnych i Regionalnych, w skład którego wchodzą, w liczbie odpowiadającej liczbie przedstawicieli danego państwa członkowskiego w Zgromadzeniu Parlamentarnym, przedstawiciele samorządów terytorialnych, jak również, w tej samej liczbie, ich zastępcy.


Kongres zbiera się raz w roku. Kongres dzieli się na dwie izby: Izbę Władz Lokalnych i Izbę Regionów. W Izbie Regionów zasiada Prezydent m. st. Warszawy. Ciągłość prac zapewnia Stała Komisja, złożona z przedstawicieli wszystkich delegacji narodowych.
Kongres jest w szczególności propagatorem i „strażnikiem” powstałych wcześniej konwencji europejskich, m.in. Europejskiej Karty Samorządu Terytorialnego, Europejskiej Konwencji Ramowej o Współpracy Transgranicznej, Konwencji Ramowej o Ochronie Mniejszości Narodowych.
Fundamentalnym dokumentem Rady w dziedzinie demokracji i praw człowieka jest przyjęta w 1950 r. Europejska Konwencja Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, która weszła w życie w 1953 r. Mogą do niej przystąpić tylko państwa członkowskie RE. Poddaje ona prawa i wolności obywatelskie ochronie poprzez system kontroli, który do 1 listopada 1998 r. składał się z Europejskiej Komisji Praw Człowieka i Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.


1 listopada 1998 roku wszedł w życie Protokół 11 do Europejskiej Konwencji Praw Człowieka całkowicie reformujący dotychczasowy mechanizm kontroli jej przestrzegania. Zlikwidował on Europejską Komisję i Trybunał Praw Człowieka w dotychczasowym kształcie. Na ich miejsce powstał Europejski Trybunał Praw Człowieka. Jest on właściwy  we wszystkich sprawach dotyczących interpretacji oraz stosowania Konwencji wniesionych na podstawie skarg indywidualnych lub międzypaństwowych. Jest też uprawniony do wydawania opinii doradczych na wniosek Komitetu Ministrów.
W skład Europejskiego Trybunału Praw Człowieka wchodzi tylu sędziów, ilu jest członków Rady Europy – po jednym z każdego państwa członkowskiego. Obecnie w skład ETPC wchodzi 46 sędziów. Szwajcarię i Liechtenstein reprezentuje jeden sędzia. Sędziowie są wybierani przez Zgromadzenie Parlamentarne na 6 lat z prawem ponownego wyboru, przy zmianie połowy składu co trzy lata.
Trybunał składa się z 5 Izb (Sekcji). Obraduje w składach (nazywanych izbami) jedno-, trzy-, siedmio- lub siedemnasto- (tzw. Wielka Izba) osobowych.
Nowy Trybunał przyjmuje skargi od każdej osoby, organizacji pozarządowej lub grupy osób, która uważa, że stała się ofiarą naruszenia przez jedno z państw-stron praw zagwarantowanych w Konwencji.


Zgromadzenie Parlamentarne Rady Europy wyrażało przekonanie o potrzebie przystąpienia Wspólnot Europejskich do Europejskiej Konwencji Praw Człowieka. Parlament Europejski (organ Wspólnot) zajął podobne stanowisko. We wrześniu 1995 r. Zgromadzenie przyjęło szczegółową rezolucję w sprawie przystąpienia Unii do Europejskiej Konwencji Praw Człowieka.
Sekretariat Rady Europy składa się z Biura Obsługi Sekretarza Generalnego i jego zastępcy, Sekretariatu Rady Ministrów, Sekretariatu Zgromadzenia Parlamentarnego RE, Sekretariatu Kongresu Władz Lokalnych i Regionalnych, Biura Komisarza ds. Praw Człowieka oraz szeregu wyspecjalizowanych dyrekcji.


Zgromadzenie Parlamentarne Rady Europy również ma swojego Sekretarza Generalnego, odpowiedzialnego za kwestie administracyjne i organizacyjne. W lutym 2011 r. funkcję tę objął Polak – Wojciech Sawicki, były szef kancelarii polskiego Senatu.

Zobacz także:
www.coe.int
www.assembly.coe.int