Narzędzia:

O delegacji

Delegacja Sejmu i Senatu do Zgromadzenia Parlamentarnego NATO– Zgromadzenie Parlamentarne NATO zostało powołane do życia w 1955 r. i skupia obecnie 281 parlamentarzystów z 32 państw członkowskich. W pracach uczestniczą także przedstawiciele 9 państw stowarzyszonych. Rocznie odbywają się dwie sesje ZP NATO. Gospodarzami są państwa członkowskie. Polska delegacja składa się z 12 członków oraz ich 12 zastępców, tj. 3 senatorów i 3 ich zastępców oraz 9 posłów i 9 ich zastępców. W ciągu roku odbywają się dwie 4–5 dniowe sesje ogólne (z reguły w maju i listopadzie) oraz po 2–3 posiedzenia Komisji (w każdej Delegacja posiada 1–2 członków): Komisji Politycznej, Komisji Obrony i Bezpieczeństwa, Komisji Ekonomicznej i Bezpieczeństwa, Komisji ds. Obywatelskiego Wymiaru Bezpieczeństwa, Komisji Nauki i Techniki oraz Grupy Śródziemnomorskiej. Ponadto członkowie Delegacji mogą uczestniczyć w seminariach, wizytach, obserwacji wyborów organizowanych przez ZP NATO etc. (w ciągu roku ma miejsce 5–6 takich wydarzeń). Języki oficjalne: angielski i francuski.

Senatorowie wchodzący w skład delegacji Sejmu i Senatu RP do Zgromadzenia  Parlamentarnego NATO wyznaczeni przez kluby parlamentarne Senatu RP XI kadencji:  

Członkowie:

  1. sen. Tomasz Grodzki (KO) – wiceprzewodniczący delegacji
  2. sen. Mirosław Różański (TD)
  3. sen. Marek Pęk (PiS)

Zastępcy:

  1. sen. Jarosław Rusiecki (PiS)
  2. sen. Piotr Woźniak (NL)
  3. sen. Wadim Tyszkiewicz (N)

O NATO i Zgromadzeniu Parlamentarnym NATO

ORGANIZACJA TRAKTATU
PÓŁNOCNOATLANTYCKIEGO
(SOJUSZ PÓŁNOCNOATLANTYCKI) – NATO
North Atlantic Treaty Organization – NATO
Organisation du Traité de l’Atlantique Nord – OTAN

Siedziba: Bruksela
Pakt Atlantycki powstał 4 kwietnia 1949 r. na podstawie Traktatu Północnoatlantyckiego (zwanego też Traktatem Waszyngtońskim). Członkami założycielami były: Belgia, Dania, Francja (w 1966 r. wystąpiła ze struktur wojskowych, do których powróciła w kwietniu 2009 r.), Holandia, Islandia, Kanada, Luksemburg, Norwegia, Portugalia, USA, Wielka Brytania, Włochy. W 1952 r. do NATO przystąpiły: Grecja i Turcja, w 1955 r. – Republika Federalna Niemiec, w 1982 r. – Hiszpania (która do 1999 r. pozostawała poza jego strukturą wojskową). Podczas szczytu NATO w Madrycie 8 lipca 1997 r. Polska, Węgry i Czechy zostały zaproszone do NATO, a 12 marca 1999 r.  oficjalnie stały się jego pełnoprawnymi członkami. Ostatnie rozszerzenie NATO (decyzja o tym zapadła podczas szczytu w Pradze 11–12 listopada 2002 r.) nastąpiło w marcu 2004 r., kiedy do sojuszu przystąpiły: Estonia, Łotwa, Litwa, Słowacja, Słowenia, Rumunia i Bułgaria. Państwa te od kilku lat współpracowały z NATO w ramach Partnerstwa dla Pokoju oraz Rady Partnerstwa Euroatlantyckiego (EAPC). Od 1999 r. zostały też objęte Planem Działań na Rzecz Członkostwa (MAP).
1 kwietnia 2009 r. do NATO przystąpiły Albania i Chorwacja.
Najwyższym organem NATO jest Rada Północnoatlantycka (NAC). Jest ona jedynym organem Sojuszu, który wywodzi swoje uprawnienia bezpośrednio z Traktatu. W skład Rady wchodzą przedstawiciele (ambasadorzy) wszystkich państw członkowskich. Rada obraduje też na wyższych szczeblach, tj. ministrów spraw zagranicznych lub szefów państw. Decyzje Rady są podejmowane na zasadzie porozumienia. Rada powołała do życia około 200 komitetów i grup roboczych. Rada obraduje co tydzień na szczeblu ambasadorów, a dwa razy do roku na szczeblu ministrów. Obradom przewodniczy sekretarz generalny NATO. Obecnie (od 1 sierpnia 2009 r.) funkcję tę pełni Jeans Stoltenberg.
Z Rosją, która mimo początkowych zapowiedzi, wycofała się z zamiaru uczestnictwa w programie Partnerstwa dla Pokoju, Sekretarz Generalny NATO podpisał 27 maja 1997 r. w Paryżu „Akt założycielski w sprawie relacji, współpracy i wzajemnego bezpieczeństwa pomiędzy Federacją Rosyjską a NATO”, który ustanawia Stałą Wspólną Radę NATO–Rosja. Załamanie współpracy między NATO a Rosją nastąpiło w 1999 r. po rozpoczęciu nalotów na Jugosławię. Dodatkowo ochłodziła kontakty wojna w Czeczenii, chociaż wskutek stanowczego sprzeciwu Moskwy, nie stała się ona przedmiotem dyskusji na posiedzeniach Wspólnej Rady. Przełom w stosunkach między Rosją a NATO nastąpił we wrześniu 2001 r. po ataku terrorystycznym na USA. Roboczy szczyt szefów państw i rządów NATO i Rosji odbył się we Włoszech 28 maja 2002 r. Przyjęto porozumienie, w którym zrezygnowano z formuły „19+1”, zgodnie z którą Rosji przedstawiano wcześniej przygotowane stanowisko NATO, na rzecz współpracy w „20–tce”, co zapewniło Rosji uczestniczenie we wszystkich fazach działań. Kolejne zamrożenie stosunków nastąpiło z powodu konfliktu zbrojnego pomiędzy Gruzją a Osetią Południową. Współpraca w ramach powstałej w 2002 r. Rady NATO–Rosja zawieszona została w sierpniu 2008 r.
Ocieplenie stosunków, ogłoszone w deklaracji końcowej spotkania Rady NATO–Rosja w Lizbonie, nastąpiło pod koniec 2010 r. Wyrazem współpracy miał być wspólny plan działania na rzecz zwalczania terroryzmu podpisany w kwietniu 2011 r.
Działalność NATO wspierana jest przez szereg instytucji międzyrządowych i pozarządowych. Najważniejszą z nich jest Zgromadzenie Parlamentarne NATO (dawniej: Zgromadzenie Północnoatlantyckie) skupiające członków parlamentów wszystkich państw Sojuszu. Zgromadzenie jest niezależne od NATO, służy jednak jako ogniwo łączące instytucje Paktu z parlamentami państw członkowskich.
Obecnie priorytetowe znaczenie ma dla Polski zaangażowanie w Afganistanie. Przebywa tam 2500 polskich żołnierzy służąc w ramach Międzynarodowych Sił Wsparcia Bezpieczeństwa (International Security Assistance Force – ISAF). Jest to pierwsza tak duża lądowa operacja Sojuszu. Wymaga realizacji szeregu zadań wojskowych i cywilnych, mających na celu zapewnienie bezpieczeństwa i stabilizacji oraz stopniową odbudowę kraju.

Zobacz także:
www.nato.int
www.nato-pa.int